Αυτό που μας δένει εμάς

Έγραφε, ασταματητα. Έσφιγγε το στύλο στο αριστερό της χέρι τόσο δυνατά, που λίγο ακόμα και θα το έσπαγε. Έγραφε ολα εκείνα που κρατούσε μέσα της και δεν μπορούσε να πει. Εκείνες τις λέξεις που γίνονταν αέρας μόλις τολμούσε να ανοίξει το στόμα της…

«Μοιάζουν πια με στίχους από ποίημα.

Μα δεν είναι.

η ανείπωτη ποίηση αυτών των φράσεων… των σιωπων μας εννοώ...

αναρωτιέμαι κάποιος φορές τι θα συνέβαινε αν οι σιωπές είχαν ήχο.

Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε κανονικά.
ξέρεις όπως μιλούν οι άνθρωποι μεταξύ τους.

κανονικά, με γράμματα, λέξεις, φράσεις, προτάσεις.
Προτάσεις ολόκληρες, με γραμματική, σύνταξη, με υποκείμενο, ρήμα αντικείμενο.

δεν ξέρω αν οφείλεται στο  ότι υπήρξαν ή στο ότι δεν υπήρξαν στο αναμεταξύ μας…

οι προτάσεις εννοώ, τα λόγια...
Μιλήσαμε τελικά ή δεν μιλήσαμε;
τα είπαμε ή δεν τα είπαμε;

Είμαι σίγουρη, ή μπορεί και να μην είμαι,
αλλά μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, θυμάμαι μια φράση.
"Τα έχουμε πει".

ναι σίγουρα την έχω ακούσει αυτή την φράση.
πάντως ολόκληρη πρόταση δεν είναι τούτη.
λείπει το υποκείμενο δεν νομίζεις;
"Εμείς".

Πάντα έλειπε το "εμείς".

Μάλλον δεν έλειπε, πάντα κρυβόταν.
Ένα "εμείς" διάφανο, σχεδόν αόρατο.
Μα όμως είμαστε"εμείς", δεν είμαστε;

Εγώ κι εσύ εννοώ.
με καταλαβαίνεις, ετσι;

γιατί καμιά φορά φοβάμαι πως μπερδεύω με τα λόγια μου τους ανθρώπους.
ξέρεις άλλα θέλω να πω, κι άλλα καταλαβαίνουν.

Μπορεί γι'αυτό να είναι καλύτερα που δεν τις χρησιμοποιώ μαζί σου.

Τις λέξεις ντε, τις λέξεις λέω.

Σε μπέρδεψα πάλι;

Λοιπόν, πάμε από την αρχή;

Χωρίς λέξεις, έτσι;

 δεν είναι για μας οι λέξεις.

Ξέρεις οι λέξεις μπορεί να φτιάξουν μαγεία, μπορούν όμως -αν δεν ξέρεις πως απαλά να τοποθετήσεις τη μια δίπλα στην άλλη να την καταστρέψουν.

Ποια;
Τη μαγεία ντε. Τη μαγεία.
και δεν είμαστε σε αυτή την ηλικία, να ρισκάρουμε τέτοια πράγματα.
όχι δεν είμαστε.
Κι αν μια λάθος λέξη, μια λάθος φράση την καταστρέψει;
όχι σου λέω.
ξέχνα τις λέξεις.
δεν μας ταιριάζουν, ποτέ δεν μας ταίριαξαν.
Αγκάλιασε με.
αυτό μας δένει εμάς…».

Σταμάτησε να γράφει.Πέταξε με δύναμη το στύλο στο πάτωμα. Έπιασε το χαρτι και το τσαλάκωσε. 

Τέλος.

Έπρεπε να μπει ένα τέλος. 

Δεν άντεχε πια η Αλίκη. 

Σηκώθηκε αποφασισμένη, πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου που ήταν παρατημένα πάνω στο τραπέζι, άνοιξε νευρικά την πόρτα και την έκλεισε πίσω της με θόρυβο.

Θα πήγαινε να τον βρει.

Θα του μιλούσε…