Είναι κάποιες φορές, σα να σε ακολουθούν παλιές εικόνες. Σα να αναβοσβήνουν όποτε εκείνες διαλέξουν στο μυαλό, προσωπικές προβολές σε θερινό κινηματογράφο.
Και μοιάζει ξαφνικά να μην είσαι στο παρόν μαζί με τους υπόλοιπους... Δηλαδή να νομίζουν πως είσαι μαζί τους, αλλά εσύ -το είναι σου ολόκληρο- να λείπει...
Κι αν ήταν τέλη Μαρτη για τους άλλους για εκείνη ήταν Δεκαπενταύγουστος.
Είχε ξαπλώσει στον καναπέ του σαλονιού η Αλίκη, αγκαλιά με το μαξιλάρι, σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Έβλεπε όνειρο με ανοιχτά μάτια… οι αναμνήσεις έπαιζαν σαν ταινία σε θερινό κινηματογράφο.
Ήταν ντάλα καλοκαίρι,να σκάει ο τζίτζικας, καταμεσήμερο σε ένα τεράστιο γιορτινό τραπέζι με ανθρώπους που δεν είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή της.
Ο Αλέξης καθόταν απέναντι της και της χαμογελούσε, έτρωγε λαίμαργα το κρέας από την μεγάλη πιατέλα και τσούγκριζε συνεχώς το ποτήρι του με όλους όσους ήταν γύρω του.
Κι εκείνη κοιτούσε τους φιλόξενους και χαρούμενους ανθρώπους στο μεγαλο τράπεζι και χαμογελούσε.
Κοιτούσε το πιάτο γεμάτο καλούδια μπροστά της και δεν μπορουσε να φαει τίποτα λες και είχε κλειδώσει το στομάχι της από ευτυχία...
Κι εκείνος καθόταν δίπλα της.
Τόσο κολλητά δίπλα της που η μισή της πλάτη ήταν σχεδόν κολλημένη πάνω στο στέρνο του. Την «αγκάλιαζε» χωρίς να την αγγίζουν τα χέρια του.
Κι αυτα τα χερια του να πιάνουν τα μαχαιροπίρουνα και να της κόβουν το φαγητό μικρά κομματάκια...
«Πρέπει να φας μικρή μου… δεν έχεις φάει σχεδόν τίποτα από το πρωί», της ψυθίρισε στο αυτί ο Ορεστης.
«Δεν μπορώ να φάω…», του απάντησε εκείνη σπρώχνοντας το πιάτο μακριά.
«Πρέπει να φας…», απάντησε εκείνος.
Κι έπιασε με το πιρούνι ένα μικρό κομματάκι και της το έβαλε στο στόμα.
Χαμογέλασε, μπουκωμένη με το κρέας η Αλίκη.
Αν δεν ήταν αυτό ευτυχία, τότε τι;
Αν δεν ήταν αυτό αγάπη τότε τι;
Και μόνο στη σκέψη του γαλήνευε το μυαλό της.
Η ζέστη του Μάρτη ξυπνά μνήμες παλιές καλοκαιρινές...
"Αναμνήσεις σωσίβια", έτσι έλεγε και μια καλή της φίλη όλες τις παλιές μνήμες, αυτές τις μικρες λεπτομέρειες...
Σωσίβια για να βρίσκουμε τον ξεχασμένο μας εαυτό και να γαληνεύει το μυαλό κι η ψυχή.
