Είχε αρχίσει να χαράζει και το φως του ηλίου τρύπωνε ανενόχλητο μέσα από τις γρίλιες του παραθύρου.
Η μέρα θα ήταν πολύ ζεστή.
Τα τζιτζίκια είχαν ήδη αρχίσει το γνωστό τους τραγούδι.
Αύγουστος…Το μύριζες, το άκουγες, το έβλεπες, το ένιωθες παντού…
Η Αλίκη ηταν τυλιγμένη με το λευκό σεντόνι, πάνω στο διπλό κρεβάτι. Μαυρισμένη, αρκετά, τόσο που να κάνει την αντίθεση με το λευκό του δωματίου και του σεντονιού τουλάχιστον εντυπωσιακή.
Ήταν γυρισμένη στο πλάι, και κοιμόταν γαλήνια, μα μια άτακτη ηλιαχτίδα πήγε και στριμώχτηκε πανω στα βλέφαρα της.
Άνοιξε αργά τα ματια, και τα κλείσε ξανά.
Μα η ηλιαχτίδα επέμενε.
Ήταν άτακτη, είπαμε.
Άνοιξε ξανά τα ματια, και προσπαθησε να καταλάβει του βρίσκεται.
Δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα από το προηγούμενο βράδυ.
Πως βρέθηκε σε αυτό το ολόλευκο δωματιο; Που βρισκόταν;
Κοίταξε το σεντόνι που κάλυπτε το κορμί της… ηταν ολόγυμνη κάτω από αυτό.
Έκλεισε ξανά για μια στιγμή τα μάτια, να βάλει τις σκέψεις της σε μια σειρά.
Μα το αλκοόλ της χτεσινής νύχτας δεν την άφηνε να συγκεντρώσει την σκέψη της.
Ακόμα το κεφάλι της στριφογύριζε.
Και τότε…
Ένιωσε ένα χερι να την αγκαλιάζει απο τη κοιλιά και να την τραβάει προς το μέρος του.
Σταμάτησε η ανάσα της για μια στιγμή.
Και ένιωσε την δίκη του εκεί δίπλα στο αυτί της.
«Καλημέρα…», είπε ψιθυριστά ο Ορέστης.
Πάγωσε ο χρόνος για λίγο.
Η Αλίκη έμεινε ακίνητη, σαν πραγματικό άγαλμα μέσα στην αγκαλιά του.
Λες κι ο χρόνος είχε σταματήσει, λες και είχε γυρίσει προς τα πίσω 30 χρόνια περίπου.
Φοβόταν να στρέψει το κεφάλι της η Αλίκη να τον κοιτάξει.
Ένιωθε ευτυχισμένη και φοβισμένη ταυτόχρονα.
Ήθελε να είναι εκεί μέσα στην αγκαλιά του, μα το ήξερε πως όλο αυτό ήταν λάθος.
Ο Ορεστης την έπιασε απαλά και με τα δυο του χέρια και την έστρεψε προς το μέρος του.
«θέλω να βλέπω το πρόσωπο σου», της είπε.
Τον κοίταξε μα δεν μπορούσε να μιλήσει. Έτρεμε σχεδόν.
Έσφιξε τα χέρια της πάνω στο σεντόνι και έμεινε ακίνητη.
Μα ο Ορεστης ήθελε να τη νιώσει.
Του είχε λείψει τόσο.
Ήθελε να νιώσει τα χείλια της, το στήθος της,ήθελε να την αγγίξει παντού.
Τράβηξε απαλά το σεντόνι από πάνω της τόσο ώστε να αποκαλυφθεί το στήθος της.
Κι άρχισε να τη φιλάει σε ολόκληρο το μαυρισμένο της κορμί.
Κι εκείνη του παραδόθηκε. Ψυχή και σώμα…
Δεν μπορούσε πότε να του αντισταθεί.
Ούτε και τώρα.
Έκλεισε τα μάτια της και το έζησε.
Αυτός ήταν ο δικός της Αύγουστος.
Ο πιο πορτοκαλί από όλους.
